Czy maszyna może pomóc w rozwiązywaniu problemów osobistych? Zapis autentycznej rozmowy pomiędzy pacjentem a maszyną odbywającej się za pomocą komunikatora tekstowego, zarejestrowana w Laboratorium Sztucznej Inteligencji w Stanford University. 
Pacjent (człowiek): Hello.
Terapeuta (komputer): Jak się masz? Sformułuj, proszę swój problem.
P: Przez cały czas czuje się przygnębiony.
T: Powiedz mi coś więcej o tych odczuciach.
P: Jestem po prostu nieszczęśliwy i potrzebuję twojej pomocy.
T: Czy sądzisz, że potrafię ci pomóc?
P: Nie jestem pewny.
T: Czy dlatego do mnie przyszedłeś, że nie jesteś pewny?
P: Myślę, że cię nienawidzę.
T: Być może wyobrażasz sobie, że nie lubimy się nawzajem.
P: Ty jesteś tylko głupią maszyną.
T: Czy komputery cię drażnią?
P: Komputery i terapeuci drażnią mnie.
T: Dlaczego wspominasz o komputerach?
P: Ty wspomniałeś je pierwszy.
T: My dyskutujemy o tobie - nie o mnie.
P: Czy ty jesteś terapeutą czy komputerem?
T: Jak sądzisz, co maszyny mają wspólnego z twoim problemem?
P: One są jego przyczyną.
T: Czy ty kiedykolwiek pomyślałeś, że one być może nie są jego przyczyną?
P: Nie.
T: Czy mówisz „nie” tylko po to, aby zaprzeczać?
P: Nie.
T: Wydaje się, że nie jesteś dzisiaj zbyt rozmowny.
P: Nie mam ochoty mówić nic więcej.
T: Czy naprawdę nie chcesz mówić więcej?
P: Nie.
T: Jesteś trochę negatywistyczny.
P: Pewno, że jestem. Odchodzę.
T: Czy sądzisz, że to jest normalne, że odchodzisz?
Źródło: Dr Kenneth Colby, Watt i Gilbert. 1966
NIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!
OdpowiedzUsuń